NAHE. Eine kleine, ganz einfache Anleitung zum Glücklichen ist Jo Franzmanns Mundart-Geschichte „De Adventskalenner“.
De Richard hot uff de Couch geleeh un hot die Reklameheftcher dorchgeblärret. E ganz Seit met Adventskalenner fällt em uff. Was es do nit alles git! Kalenner met allem miehlische! Met Schokolad, Spielzeich, Bilderbiecher, Sache for Weibsleit orre for Männer, met Socke, Teebeutel un Kaffeekapsele.
„Friedche, komm emol her, das muschde der aangugge! Die Welt is verrickt!“
Sei Fraa kimmt aus de Kisch.
„Was is dann schun werre, ich bin am Koche?“
„Dohie die Adventskalenner. Du glaabst nit, was es do nit alles git. Kalenner met Parfüm, Unnerbuxe, Schmuck, met Werkzeich orre Planzesoome un selbschd for Hunn un for Katze gits ere.“
Es Elfiede schirrelt mem Kopp: „Ne, ne, mer meent grad, die herre se nimme all. Wer keeft dann iwwerhaupt der Krom?“
„Dohie“, seet de Richard, „sogar met Sexspielzeich gits Kalenner.“
„Unnersteh dich!“, fauchts Friedche. „Wenn dene eener siehn det! Ich det nimme unner die Leit gehn, so der ich mich scheeme!“
„Un do, e Adventskalenner met vierezwanzisch Bierflasche.“
„Das det der so basse! Kimmt gar nit in Froo! Du seifschd sowie so zu viel. Kuck dich emol aan! Du hoschd schun e richdischer Bierbauch. Außerdem, das brauch mer alles nit. Mer fieher harre nore eener Kalenner for mich un mei Brure. Do ware bunte Bildcher drin, nix anneres! Trotzdem hommer jere Daach gediewert, bis mer das Deerche uffmache dorfte. Wenn die Weihnachde vorbei war, is de Kalenner fat komm un im negschde Johr werre eraus gehuul wor. Un dann hommer uus werre uff jere Daach gefreit, aach wemmer die Bilder schun all gekennt honn. Her mer uff met dem neimorische Krom“, hots Elfriede gesaat, is in die Kisch gang un hot weire gekocht.
"Es git noch so viel se dun bis zum erschde Advent"
De Richard hott im Bett geleh. Er konnt nit inschloofe. Immer werre sinn em die Adventskalenner dorch de Kopp gang. Es wär vielleicht scheen, wenn er de Elfriede aach eener schenke det. Awwer, was hats gesaat? Sie harre nore e Kalenner met Bildcher un der hodden vollkomme gelangt. Un uff emol issem e Idee komm.
Am neegschde Morje horre sich gleich nom Friehstick an sei Computer gesetzt un hot sei ganze Bilder dorchgeguggt, diere in all der Johre geknipst hat. Frieher harre normale Bilder un Dias gemach. Do muschd er sich genaa iwerlehe, was er fotografeere wollt, die Filme honn e Haufe Geld koschd! Jetzt awwer met der Digitalkamera konnder knipse so viel wiere luschdisch war. Sei Fotos un Dias harre no un no digitaliseert un aach uff em PC gespeichert. De ganze Morje horre am Computer gesass un Bilder geguggt.
„Es git noch so viel se dun bis zum erschde Advent“, hots Elfriede geschennt. „Awwer der Herr sitzt dorum un guggt Bilder un ich kann die Arwet alleen schaffe!“
„Jo, is jo schun gut! Heer doch emol uff met deinem Gemecker!“, hot de Richard gemeent. „Ich bin jo schun ferdisch.“
Wies Friedche meddachs ins Dorf gang is, hot de Richard es Telefon genumm un bei seinem Freind aangeruf.
„Erwin“, saare, „ich hon e paar Sache bestellt un se bei dich schicke geloss. Es Friedche derf dodefunn nix wisse. Wenn se komme, seeschde mer Bescheed.“
„Was hoschde dann so Geheimnisvolles bestellt?“
„Das werschde dann siehn! Un denk dran, nix veroore, un saa aach de Helga Bescheed, dass es die Klapp halle soll.“
Mer misse do was mache for de Verein!
E paar Daach spärer rieft de Erwin aan: „Die Sache sinn do!“
„Is gut, ich komme heit Omend vorbei.“
Nom Omendesse seet de Richard zu seiner Fraa: „Ich muss noch emol eniwwer bei de Erwin. Mer misse do was mache for de Verein! Es kann es bissje dauere.“
„Fer de Verein is immer Zeit, awwer wenn ich emol ebbes will!“, knurrts Friedche. „Macht un sauft nit so viel.“
„Mer honn se dun“, hot de Richard gesaat, und dann horre sich uff de Weech zu seinem Freind gemacht.
Wiere beim Erwin aankomm is, hat der schun die Sache eraus geleeht, e lang Babbedeckelroll und e dickes Kuvert. De Richard hot die Roll genumm, uffgemach un e Poster eraus gehuul.
„Ei, das is jo dei Haus!“, hot de Erwin gemeent.
„Genaa, das Bild honn ich letzschd Johr no Weihnachde gemach, wies geschneit hat un die Weihnachtsbeleuchdung noch dran war.“
„Das is wergelich e klasse Foto“, hot de Erwin gemeent. „Un was willschde jetzt dodemet mache?“
„Pass uff!“, saat de Richard. „Ich honn mer vierezwanzisch Bilder nomache geloss, vum Friedche, meer, vun de Kinn un de Enkel. Jetzt schneire ich Deercher in das Poster un klewe die Bilder hinnedran. Das git dann e Bilderadventskalenner vors Friedche.“
„Awwer so eenfach kannschde das nit mache! Das wellt sich doch, wenn de die Bilder hinnedran klebschd. Ich honn im Keller noch e dinn Spanblatt, die is iwwerisch vun de Eisebahn. Die scheire mer sereecht. Do kammer das Poster druff leime. Vorher machschd du der e Schablon un schneidschd vierezwanzisch Deercher eninn. Die Bilder klewe mer dann uff die Spanblatt un do driwwer das Poster. Uwwe mache mer zwee Bilderhalder dran, dann kanns Friedche dene Kalenner uffhenge. Komm ich huhle zwee Flache Bier, dann gehn mer enunner in die Werkstatt.“
Was e Glick, dass de Erwin nit so zwee zwersche Hänn hot wie ich. Das werd sicher e klasse Kalenner, daacht de Richard. Un dann isser em Erwin no in de Keller.
De Erwin hot unne der alt CD-Player uffgestellt un es Bier uffgemach. Vier Stunn honn se dann gewergelt, gemess, geschniet un gebabbt. Um halwer Zweleff war de Bilderadventskalenner ferdisch. Die ganz Zeit iwwer harre se Musik geheert, seerschd ehr Hits aus de sechzischer un siebzischer Johre, späre hot de Erwin dann Weihnachtslierer angemach. Sie honn medennanner veziehlt un Bier getrunk un wie se ferdisch ware, saat de Erwin: „Richard, das dohie, war de scheenschde Omend seit langem. So viel Zeit honn mer uus doch schun ewisch nimme vorenanner genumm! Eichendlich kennde mer doch negschd Johr e Kalenner for mich uns Helga mache. Bilder hoschde doch genuch vun uus geknipst.“
„Genaa“, saat de Richard, „das mache mer! Un wenn em Friedche de Kalenner nit gefällt, mer harre uff jere Fall uuser Spaß.“
Er hot de Erwin in de Arm genumm un en feschd gedrickt: „Danke, mei Freind, danke, dass de do bisch.“
Un dann isser met schimmerische Aae hemgang.
Ach Gott!“, hots Friedche geruf un Träne sinn em de Backe erunner gelaaf
Es Elfriede war schun im Bett un hot geschloof. Hehlisch hot de Richard sich ausgezoh un wollt leise unner die Deck schlubbe. Kaum horre geleeh, saats Friedche: „Na ja, das hot jo mo werre gedauert. Wenn de eenmol so viel Zeit for mich uffbrenge deeschd. Dreh dich erum, du stinkschd no Bier!“
Am 1. Dezember is de Richard eniwwer bei de Erwin un hot de Kalenner abgehuul. Nom Omendesse horren seine Fraa iwwerreicht.
„Das is jo e Poster vun uusem Haus!“, hots Friedche gestaunt. „For was hoschde dann das Bild gemacht?“
„Guck hiene“, saat de Richard.
Dann hot die Elfriede die Zahle gesiehn un gemerkt, dass es e Adventskalenner in de Hand gehall hot. Es hot es erschde Deerche gesucht un wies es gefunn hat, hots vorsichdisch de schmale Heftstreife abgemacht, met dem de Erwin die Deercher zugeklebt hat. Hinndran war e Bild vun eerem erschde gemeinsame Urlaub uff Mallorca. Dene harre se sich, wie se erschd korz veheirat ware met Mieh un Not sesamme gespart.
„Ach Gott!“, hots Friedche geruf un Träne sinn em de Backe erunner gelaaf, wies sich zu seinem Mann erumgedreht hot.
Vun do aan honn se jere Omend nom Naachdesse sesamme uff em Sofa gesass un e Deerche vum Bilderadventskalenner uffgemacht. Dann hon se beienanner gehuckt un veziehlt, wie das selichmols geweechd is un wie die Elfriede an Niggelaus ehr Hochzitsbild unner dem Deerche gefunn hot, hots de Richard nore angeguggt, no seine Hand gegreff und en met sich in die anner Stubb gezoh.
An Heilisch Omend ware die Kinn komm. Wie se aus de Kersch deheem ware, honn se all sesamme es vierezwanzischsde Deersche uffgemach, un wieses gesiehn honn, hott meh wie eener feichde Aae krieht. De Richard hat das Bild, wore ledschd Johr vun de ganze Familie unnerm Weihnachtsbaam mem Selbschdausleeser gemacht hat, drunner gebabbt. Beim Esse war de Kalenner die ganz Zeit e Thema un no de Bescherung honn die Erwachsene sich alle Bilder nochemol betracht un driwwer veziehlt. Wie die Kinn dann hemm gefahr ware uns Elfriede mem Richard uff de Couch gehuckt hot, hots Friedche sich in seim Mann sei Aame gekuschelt, dann hots en angelacht un gesaat:
„Richard, met dem Kalenner hoschde mer die greeschd Freid gemacht. Un wenn die Weihnachde erum is, dun mern eweck. Neegschd Johr im Advent were eraus gehuul un dann dun mer werre jere Omend sesamme e Deerche uffmache. Weeschde was? Eich freihe mich heit schun do druff!“